Alzheimer en een huppelende man in het bos

   

  Zondagavond nog even in de bittere koude de hond er nog even uit, even een rondje Lariksbos omdat we het zo gewoon zijn en omdat het dus zo inmiddels hoort. 

Een opgeschoten man met een scooter spreekt me vanaf een bankje aan, u houdt van muziek of niet? Ik versta hem niet want ik heb de koptelefoon op en luister naar een podcast. Even een kort gesprekje met hem gehad en doorgelopen. 

Wanneer ik richting de uitgang afsla kom ik een persoon tegen die me wat wild bewegend in het donker tegemoet komt. Eerst de hond

Wilt u de honden bij u houden?

 Vanmiddag even lekker aan de wandel met de honden tot we lekker op een bankje in het Asserbos zaten al genietend van de zon. Komt een man in de verte aan met een zwart hondje. Op 10 meter afstand doet hij opeens de hond aan de lijn en onze honden huppelen op hunner kenmerkende vrolijke wijze naar de net aangelijnde hond toe. 
Ik aanschouw dat nog een beetje en opeens schalt een harde stem over het veld heen. 

Wilt u de honden bij u houden? Ik zet de spieren strak om op te staan terwijl ik mijn hond al roep. 

Crisisplek VG sector: in den beginne!

Jan, we beginnen een crisisplek om wat extra geld binnen te halen, hoe lijkt je dat? Ja prima joh, laten we doen, wat extra reuring erbij en geld is altijd leuk. 

 Zo startte er ooit bij mijn werkgever een crisisplek en de eerste aanmelding was er al snel. Een dame van middelbare leeftijd wist ons een aantal weken later te verblijden. Had ongeremd gedrag en wist een heel team in haar macht te krijgen. Was overduidelijk een maatje te groot voor deze begeleiders zonder afbreuk aan hun te willen doen. Twee weken met begeleiding van haar die ons laten zien hoe ze haar begeleiden en wij daarna andersom om te laten zien hoe het volgens ons zou moeten. 

Bijna een brug te ver

Vrijdagochtend, mooi weer om te gaan wandelen met de hond voor voorlopig de laatste keer. Er staat een mooi mannenweekend in Amsterdam voor de deur. Dus nog even de kilometers in het grote bos maken. Bij de brug aangekomen opeens een harde fietsbel achter me. Er wil iemand langs om net voor me te komen voor het stoplicht. Alleen loopt de hond een meter naast me want bruggen is niet haar favoriete plek. Ik kijk de man en krijg gelijk misbaar. Hij nadert de hond op korte afstand en die schrikt hier wat van. Je mag hier niet op de brug zijn krijg ik te horen, jij hoort aan de andere kant. En je hond is bang. Ik blijf staan met de hond achter me en spreek de man aan. Ik mag hier rustig lopen meneer en u maakt de hond aan het schrikken, u rijdt er veel te kort op. Ik moet er langs hoor ik vervolgens. Nou het is rood dus we moeten wachten. Jij hoort aan de andere kant te lopen hoor ik wederom. Ja dat zou kunnen maar ik mag hier ook lopen zeg ik. ( er is weliswaar geen voetgangers deel op de brug ) Ondertussen staat het voorwiel van meneer zijn fiets al bijna tegen me aan. Ik geef nogmaals aan dat door zijn verbaal en attitude de hond geschrokken is en dat hij zich beter kan gaan gedragen. Nou laat me er langs en vol verbazing zie ik het voorwiel over mijn voet heen komen. Hierop besluit ik om heer zijn fiets tegen te houden en hem achteruit te sommeren. Je gaat me nu toch niet aanrijden zeg ik en maak me automatisch iets groter. Ben me nu ook bewust dat iedereen waarschijnlijk nu wel naar ons aan het kijken is. Heb verder ook geen zin in gedoe. Daarbij voel ik opeens ook dat het groen is geworden en dat de hond zich heeft ontworsteld aan de riem en richting de weg gaat. Ze duikt gelukkig de berm in. Heb het mannetje bedankt voor het bang maken van de hond waardoor deze ontsnapt is en wens hem een prettige dag toe. De hond weer aangelijnd en lekker twee uurtjes gaan sjouwen. Wat heerlijk toch om te ervaren dat zulks een agressie me helemaal niets doet in tegenstelling tot vroeger. Blijf zo rustig en houdt de controle over de situatie. Verdere bewoordingen die zich in mijn hoofd afspeelden zal ik maar niet verder publiceren. Foto bron: www.dvhn.nl

Home deliveree

 

Vanmiddag een oproep op Facebook of er mensen zijn die dit weekend voor een horecazaak willen bezorgen. Gewoon een paar uurtjes. Ik denk gelijk aan die xboxende puber hier. Laat het hem lezen en vertel dat het in de auto moet maar dat het geld voor hem is. Jij bezorgt en ik rij. Dat leek hem een mooie deal toe. 

Ondertussen even met de zaak gebeld en wat verdere informatie gekregen. Leuk bedrag per uur en gebruik van de auto van de zaak. We zullen waarschijnlijk wel opgeroepen worden dacht ze. 

Weer naar binnen toe gegaan en gedaan alsof ik nog steeds aan de telefoon was, Oh je bent nu ook iemand nodig voor tot 9 uur. Nou dan moet ik eerst even aan mijn zoon vragen hoor. En het was 20 euro per uur toch zei u? Mooi ik zal hem roepen. 
Ik voelde inmiddels al dat er wat beweging was boven, meneer had wat meegekregen en toen ik riep dat hij moest komen werden er al sokken bij elkaar geraapt en binnen 10 seconden zat hij op de bank en trok ze inmiddels al aan.  Verdient dat zo goed  zei hij en keek me verwachtingsvol aan. 

1 April riep ik triomfantelijk en zijn gezichtsuitdrukking was priceless. 

De klappen die ik kreeg nam ik voor lief......... heerlijk. 

Bot in Vlieland

 

In de jaren 80 wil je als puber ook wel eens er op uit trekken zonder je ouders, een mooie mogelijkheid deed zich voor om met vriend Sander de boot in Harlingen op te stappen voor een tweeweekse reis naar het mooie Vlieland. Huisvesting was al geregeld want de oma van Sander woonde daar al jaren en had een mooie tent ter beschikking gesteld en zo hadden we een plek om het vertier op te zoeken. 

En vertier hebben we gehad kan ik achteraf zeggen. 

Natuurlijk vaak in de kroeg/disco geweest en veelal aan de bar gehangen. Mooie momenten naderhand om lekker op de dijk te zitten en te genieten van de lichtjes, de wind en zelfs op een avond de onweersbuien die aan de andere kant van de zee het Friese deel van het land teisterde. En we zaten heerlijk onderuit met een biertje en

Sketches of a Childhood: Donder en bliksem

 

Ooit in een ver en soms grijs verleden was het donderen en bliksemen ook al geen groot feest voor me. In het geheel niet, al dat onvoorspelbare gedoe boven in de lucht en de dreiging van een inslag maakte dat mijn kinderhart nogal te keer kon gaan wanneer het in de zomer weer eens zover was. 

Licht uit tijdens slapen gaan en het bijna "stel je niet zo aan" maalde dan weer door mijn hoofd heen. Of het ooit ook werkelijk zo gezegd is laat ik in het ongewisse. 

Elk onweer wat er aankwam maakte me alert en mijn oren speurden naar het geluid van twee deuren in de nacht en dan wist ik dat ik naar beneden kon, ze is wakker en bang voor het onweer en dus

Tosti

Als erkend niet luster van het schimmelige melk product ook wel kaas genoemd wordt me af en toe de maat genomen. Niet begrijpende blikken zijn vaak mijn deel. Lust jij geen kaas? 

Nee ik lust het niet, ik word er misselijk van zelfs. Af en toe probeer ik een stukje maar mijn lichaam weigert het direct. 

Een lekker moment had het moeten worden, papa wil jij een tosti maken. Tuurlijk jongen en na 5 minuten heb ik een tost ham/kaas gemaakt en eentje met ham.

Lean on me

Als niet al te puistig pubertje in de jaren 80 was ik belust op alles wat muziek heette te beluisteren en dan met name wat er wekelijks in de top40 voorbij kwam. De poorten naar het grote geheel waren nog niet geopend zeg maar.

In 1987 kwam er een heerlijk nummer in de top40 wat me zelfs in het weekend in de discotheek tot bewegen wist aan te zetten. Ik weet dat ik het dansen noemde maar er is vaak gekeken of er niet medische assistentie nodig was door mensen die het niet helemaal vertrouwden.

Lean on Me van Club Nouveau  was het nummer

Wachten op en dan kan ik gaan slapen

Het leven als een telecom mannetje en nog nooit zo dicht bij held Fish geweest.

       

   

We schrijven het jaar 1998 en dan wel de 11 november, deze ochtend stond ik om 6.00 klaar bij de McDonalds in Assen om opgepikt te worden voor een rit naar Hilversum voor mijn nieuwe werkgever.
Mijn leven als werkloze was ten einde gekomen na 3 dagen.
Om nou te zeggen dat ik in een spraakzaam geheel beland was, nee het was een bijna oorverdovende stilte zelfs op een zacht geluid van de motor en radio na. het voorstellen was het rumoerigste tot Zwolle toe. In Zwolle weer mogen overstappen in een bedrijfswagen van de werkgever en dat werd al iets beter, er werd besproken waar we precies heen gingen en wat we er gingen doen. We gaan naar Roadrunner records toe en er wordt een data netwerk van 250 punten gemaakt. Het eerste interesseerde me, dat tweede niet. Ik zou het wel zien met dat netwerk, hoe moeilijk kan dat allemaal zijn was mijn idee. Dat dit nog zou uitdraaien op vrij lastige vraagstukken de komende jaren had ik nog niet door.
Maar het woordje records trok wel gelijk mijn interesse, ook al kende ik de club totaal niet.

Dagje blote voeten pad.....enerverend!

     En zo besluit je om er op uit te gaan voor een niet al te spannend uitje. Beetje over paden lopen, af en toe wat water, misschien een iets blubber gezien de laatste dagen toch wat hemelwater op het aardse was terecht gekomen.
Wat kan er gebeuren is dan de gedachte?
Het gevaar zit altijd in datgene wat je al verwacht maar waarvan je hoopt dat het niet zal gaan gebeuren.

Daarom dus lekker op weg naar het altijd mooie en rustieke Peebos, routeplanner natuurlijk aan want het gemak dient de mens nu eenmaal. Parkeerplaats liet gelijk zien

Er hangt een paardenhoofdstel aan de muur: Kilima Hawaiians

Zit ik vanmiddag rustig wat oude foto's uit de familie albums en dozen te scannen, kom ik opeens een getypt papier tegen met een in koeienletters geschreven, HERINNERING........
Benieuwd wat er zoal belangrijk is dat het het in capslock moet begin ik te lezen.

Melodie: Er hangt een paardehoofdstel aan de muur.

En ja, dan ben je me al bijna kwijt, waar gaat dit over is gelijk de overheersende gedachte, wat doet dit tussen de foto's en andere belangrijke documenten? En de nieuwsgierigheid wint het

Race against cancer 2019

    Vanochtend om 10 uur op uitnodiging van Liedeke en Lars mee naar het TT circuit getogen om deel te nemen aan de race against cancer dag. De stichting Against Cancer is de organisator van dit evenement wat dit jaar voor de 15 maal zijn momentum kreeg.

Oriënteren is altijd het eerste wat je moet doen en zo wij ook met z'n vijfjes. Wat gaan we eerst doen, wat is spectaculair. Programma boekje uit het hoofd leren niet te doen. 

Monika zette als eerste voet in een echte Lotus sportwagen, Erryn in een Porsche ( nog wat ) en ik had me nog niet gezet tot een snelle ronde en wou degenen waar de dag voor was niet dwarsbomen met mijn ego in een sportscar.. En dat zijn kinderen en gezin met kanker of zoals in ons geval

Talk Talk een klein maar enerverend oeuvre: Overlijden Mark Hollis

Mark Hollis ( wie kent hem niet ) en zijn mannen waren zo rond het midden van de jaren 80 vorige eeuw Britse bestsellers in de muziekwereld. Werden in den beginne nog aan de New Wave/ new romantic sector verbonden.  It's my life ( ja ja, niet door No Doubt geschreven ) Dum Dum Girl en het weergaloze Such a Shame waren indertijd top hits met een langer draagvlak dan de meeste nummers. 

Het album zelf heb ik indertijd niet geluisterd maar wel de 12"versie van Such a Shame van Pet Sheppibone grijs gedraaid op cassette. En langzaam raakte de groep bij mij al op de achtergrond en het derde album ( the colour of spring ) ging ondanks het prachtige Life is what you make it  geheel aan me voorbij. Gelukkig was er in de jaren 90 een kleine revival en werd op een feestje dit album tot het beste van de jaren 80 verklaard en heb ik een exemplaar gehaald uit de bieb en hem aandachtig beluisterd.

Een dagje Schiermonnikoog ( a perfect day )

     Wat gaan we morgen doen was het gesprek toen ik zondag thuiskwam van een vroege dienst. Iets met zee werd het al snel en al jaren zouden we naar een van de eilanden toe dus de keuze kwam al snel op Schiermonnikoog te liggen.
Afvaartijden check leerde dat de mooiste om 6.30 in de ochtend zou zijn, dan kunnen we ook mooi de zonsopgang zien opperde ik. De korte vreugde werd al snel eentje met lichte spijt. Dan moeten we om 5 uur al in de auto zitten met een duf hoofd volgepompt met koffie.

Ruzie maken met de printer en de e-tickets is een standaard riedeltje geloof ik en de stress werd nog even opgejaagd door dat de tickets niet meer inzetbaar waren op de afvaartijden, deze functie heeft de website van Wagenborg niet. Klein tipje voor een ieder: Maak eerst wel een account aan en koop tickets via de afvaartijden methode.

Schaatsen op het Alma Ata van het Noorden.

Steeds zie ik in gedachten weer mijn Mary, vloekend en vechtend gelijk een man.

Overal waar ze kwam schopte ze herrie, ze kon zeilen, zoals nu nog niemand kan. 

      In winterse perioden van goede vorst met een mooie laag ijs op het Alma Ata van het Noorden kon het gebeuren dat je in de avond getrakteerd werd op de klanken van Tom&Dick met hun nummer 1 hit uit begin jaren zeventig. Veel mensen wisten dan gelijk dat mijn vader de platenspeler had bediend en aanwezig was als baancommissaris van de ijsclub.
Ik wist dan ook gelijk dat ik me enigszins moest gaan gedragen want de directe controle was dan alom aanwezig. 

Sketches of a Childhood: De dodelijke sneeuwstorm van 1979

    Wat een weertje Buur.  Godeverdommen en meer van dit soort krachttermen vlogen in de rondte op een mooie ochtend in een ondergesneeuwd dorp. Buurman Jack was zijn huis aan het uitgraven vanuit een metershoog dak van sneeuw. Wij als familie stonden te kijken naar een palet van wit met een mooi dak en op de achtergrond een prachtig blauw in de lucht. 

Wat een vreselijke wind ging er tekeer een dag van te voren en wat een vreselijke hoeveelheid sneeuw lag er in de tuin en wat kwam er nog bij. 10cm lag er maar liefst en wat wou ik daar graag in spelen. Al snel de boodschap dat het koud was en het was beter om niet buiten te gaan. Er werd via Radio Friesland gesproken over meters sneeuw en die zag ik uit het keukenraam niet. Helaas. Al snel en hoe en wat weet ik niet werd me duidelijk dat er toch een bijzonder iets aan de hand was. Het waaide, het vroor, het sneeuwde en dat is voor niemand goed. Kortom het land was in paniek en de familie was in lichtelijke onbalans.

Sneeuwpret en onderkoeling

Wat een sneeuwpret in het land en vooral paniek onder vervoerders en aanverwante bedrijven. Recordfiles omdat we zo in de paniek worden geschoten door de ANWB, KNMI en alle media die zo op de paniek gaan zitten dat de file een logisch vervolg is.

Ook ik ben in paniek wanneer de sneeuw zich gaat melden maar dan juist om er volop van te gaan genieten. Lekker het bos in in de avond en genieten van het ruime zicht wat je dan hebt door het terugkaatsende licht op de sneeuw. Ja blij-panisch mag je het wel noemen.

Dinsdagavond toen er al nog geen 1 cm sneeuw lag zijn big boy en ik al op pad gegaan met de moderne sleetjes. Vriend Lars zou ook gaan komen sleeën.
Een kleine domper toch wel, toen de bult in het Lariksbos toch groen was gebleven maar naast me klonk een enthousiasme en het rennen en glijden nam een aanvang. De sneeuw liet zich toch mooi gebruiken.

Met de handen in het haar

Zelden zal ik me zo handelingsverlegen gevoeld hebben tijdens een crisisopvang van een jongedame als ergens in 2005. De afdeling waar ik werkte transformeerde net naar een crisisplek van "formaat".
Een jongedame genaamd Ingrid ( gefingeerd natuurlijk ) kwam voor een crisisperiode van 6 weken bij ons. Op andere plekken konden ze niets met haar beginnen dus dat beloofde wat.
Diagnose buiten de verstandelijke beperking op dat moment een psychose.

Vanaf minuut 1 dat ze in haar tijdelijke kamer was is ze begonnen met gillen, schreeuwen en vooral panisch reageren op iedereen die bij haar binnenkwam. Eten werd naar begeleiding gegooid, kleren werden niet aangehouden en plas en ontlasting kwam daar waar het niet hoorde en dan vaak op haar eigen lijf.
Een letterlijke helpende of zelfs dwingende hand aanbieden maakte continue de situatie erger.

Het enige wat hielp bij haar was een zeer goede les voor mij in alle jaren tot nu toe.

Etnisch profileren

Op een namiddag in het najaar van begin deze eeuw ging opeens de deurbel, ik sta op en loop naar de voordeur. Zie 2 witte blouse en wat donkerblauw schijnsel. Potverjanhinnekont Politie denk ik. Ik doe de deur open en jawel, 2 agenten staren me aan. Heren wat kan ik voor U doen vraag ik.

Bent u de eigenaar van de auto met kenteken XX-00-XX wordt me gevraagd. MIjn antwoord hadden ze niet verwacht. Geen idee! Dat is mijn auto verwijs ik en een van de agenten loopt een stukje terug om het kenteken te bekijken. . Het zal geen verrassing zijn dat mijn hoofd op dat moment al ernstig in de drukte verzeild was geraakt. Ongeluk gehad zonder iets door te hebben, moeders die wat om handen heeft gehad en me niet verteld heeft. What's going on!

Ik besluit om de heren maar gelijk binnen te laten want de buurt gaat natuurlijk al snel meekijken om te achterhalen wat voor crimineel er toch in hun midden woont.
Een van de agenten vraagt me in de woonkamer of ik op een bepaalde datum op die en die plek ben geweest met de auto? Na een korte pijniging van de hersenen moest ik dit beamen. Ja daar ben ik geweest inderdaad, hoezo?

Deze auto is daar gesignaleerd en aangegeven vanwege

Kinderen en google accounts

Ik zou gisteren even een app installeren op de jongeman van bijna 12 zijn gsm. Wordt er nog even tussendoor een geboortedatum gevraagd en na het invoeren krijg ik binnen een seconde te lezen dat het account geblokkeerd is.
Direct ga ik checken en al snel kom ik er achter wat het probleem is.

Door de huidige regelgeving vanuit Den Haag en Brussel ( EU ) is Google zelf streng gaan controleren of kinderen onder de 13 illegaal een account voeren. Nu is het leuke dat 99% van de bevolking niet weet dat een kind van onder de 13 niet zelfstandig een account mag voeren en zelfs bijvoorbeeld derhalve geen youtube kanaal mag hebben. Dit zijn allemaal illegale online activiteiten volgens de wet.

Een dagje Aviodrome en vliegangst perikelen

     Sedert jaar en dag ben ik de trotse eigenaar van een welbekend fenomeen luisterend naar de naam aviofobie. Deze staat beter bekend als vliegangst. Nog nooit de aandrang gehad om een vliegtuig in te stappen of de eerste gedachten leidden al tot een oplopende reactie vanuit mijn lijf die me weldra deed besluiten om alles maar weer te parkeren en kijken welke mooie autoroutes er wel niet zijn in de wereld.

Tot een aantal jaren geleden toen ik zwichtte voor de kreet om eens in het reuzenrad te gaan op de TT kermis. Papa werd toen erg stoer bevonden. Tijdens de treinreizen die Erryn en ik maken is er vaak een tussenstop op Schiphol en even zovaak de opmerking dat hij ook graag vliegen wil. Tot begin dit jaar deze genegeerd maar in het diepste van mijn brein is er iets gaan broeden.
In mei dit jaar vatte ik het plan op om naar het Aviodrome te gaan en een tochtje te gaan maken om een grote wens uit te laten komen en ik mezelf te verlossen van een angst. Tot een dag van te voren was ik vol

Blackbird

     Sommige nummers zijn mooi en draai je met enige regelmaat omdat ze ergens op CD staan of je draait het hele album, maar een bijzondere lading hebben ze dan niet.
Blackbird singing in the dead of night, en elke muziekliefhebber weet welk nummer dit is. Toch?

Toen de kleine man in december 2006 ter wereld kwam waren er logischerwijs momenten van huilen, onrust en andere tekenen van ongenoegen. Als vader kon ik dan tijden met hem in de armen door het huis heen drentelen. Op en neer, heen en weer en rustig toezingen en spreken. Alles om de ontspanning er in te krijgen.
Op een vrijdagochtend tijdens dit drentelen kwam opeens Blackbird voorbij  en zing zachtjes mee en de spreekwoordelijke oren werden gespitst. Ik bemerk aandacht die vervolgens ook weer wegebt. Zet even later nog een keer Blackbird op en gelijk was de interesse er weer en nu met langere aandacht gelijktijdig gevolgd door rust in het kleine lijfje. Een volgende keer het zelfde gedaan met zelfde resultaten. Een "ons liedje" is geboren en dat maakt me blij en trots.
Heel vaak en zolang ik hem lang kon tillen  in mijn armen dit nummer mogen draaien of alleen al neuriën om hem te plezieren.

Tijdens de eerste jaren een bekend repertoire in muziek opgebouwd en dan langzaam door andere interesses in muziek verdwijnt dit nummer uit de jukebox van het leven.  Maar dan op  een ochtend

Badr een Kosovaarse illusie

        Badr  is een jongen uit Kosovo die op een dag er op uit gestuurd werd om iets op te halen uit de grote stad. Vanwege de oorlog en het niet breed hebben was het gebruiken van de benenwagen het meest gangbare vervoersmiddel voor hem. Daarom toog hij op die dag ook te voet naar de grote stad toe.  Badr leefde al in een wonderlijke wereld want een goed begrip had hij er niet van ook al kon hij soms verbluffende inzichten tentoonspreiden.  Maar deze dag zou heel anders aflopen dan hij was begonnen. Bij huiswaarts keren zag Badr van een afstandje al rookpluimen en eenmaal in het dal aangekomen zag hij dat het dorp waar hij woonde volledig in brand stond. Overal lagen bebloede lichamen en de meesten gaven al geen blijk meer van leven. Zijn ouderlijk huis stond in lichterlaaie en er lagen bij het huis menselijke verbrande overblijfselen die naar hij aannam van zijn familie waren. Hier waren de Servische monsters geweest om een genocide te plegen op de moslimgemeenschap in dit van oudsher Albanese dorp. Naar wat Fatma kon handelen was hier niets meer te doen voor hem en hij is weggerend uit angst voor de Servische milities die nog terug zouden kunnen komen. Het op een rennen zetten net als Forrest Gump was zijn reactie en hij is die nacht doorgelopen naar een Rode Kruis post bij de Albanese grens. 

Uitkeringsfraude bij het UWV

      Ik beschrijf ergens het najaar 2003. Mijn leven als uitzendkracht in de zorg verliep over rozen van een prachtige kwaliteit. Werk in overvloed en alle narigheid van een burn-out achter me gelaten. Werkweken van tegen de 60 uur niet onoverkomenlijk en waarschuwingen van thuisfront in de wind geslagen. Mijn roeping gevonden en roept me continue. Ben de zorg en zijn hulpbehoevende menschen ter wille.

En dan op een ochtend valt er een brief op de mat van het UWV. Ik maak hem open in de veronderstelling dat het een verrekening ergenss van zal zijn. Zit nog met mijn oude uren van werkgever in de Telecom en wat ik mag bijverdienen eer ik gekeurd ga worden voor de WAO. Niet dat ik daar op aanstuur maar zonder contract bij toekomstige werkgever blijf ik liever nog bij de failliete inboedel van de oude horen.

Groot worden mijn ogen wanneer ik lees dat er onvolkomenheden zijn in mijn registratie die ik heb ingediend bij het UWV voor mijn uitkering. Ik snap er direct niets van en als aardige geste hoef ik pas een week later als verdachte pas ten tonele te verschijnen. Iets met stress en doemscenario's.