Met de handen in het haar

Zelden zal ik me zo handelingsverlegen gevoeld hebben tijdens een crisisopvang van een jongedame als ergens in 2005. De afdeling waar ik werkte transformeerde net naar een crisisplek van "formaat".
Een jongedame genaamd Ingrid ( gefingeerd natuurlijk ) kwam voor een crisisperiode van 6 weken bij ons. Op andere plekken konden ze niets met haar beginnen dus dat beloofde wat.
Diagnose buiten de verstandelijke beperking op dat moment een psychose.

Vanaf minuut 1 dat ze in haar tijdelijke kamer was is ze begonnen met gillen, schreeuwen en vooral panisch reageren op iedereen die bij haar binnenkwam. Eten werd naar begeleiding gegooid, kleren werden niet aangehouden en plas en ontlasting kwam daar waar het niet hoorde en dan vaak op haar eigen lijf.
Een letterlijke helpende of zelfs dwingende hand aanbieden maakte continue de situatie erger.

Het enige wat hielp bij haar was een zeer goede les voor mij in alle jaren tot nu toe.

Etnisch profileren

Op een namiddag in het najaar van begin deze eeuw ging opeens de deurbel, ik sta op en loop naar de voordeur. Zie 2 witte blouse en wat donkerblauw schijnsel. Potverjanhinnekont Politie denk ik. Ik doe de deur open en jawel, 2 agenten staren me aan. Heren wat kan ik voor U doen vraag ik.

Bent u de eigenaar van de auto met kenteken XX-00-XX wordt me gevraagd. MIjn antwoord hadden ze niet verwacht. Geen idee! Dat is mijn auto verwijs ik en een van de agenten loopt een stukje terug om het kenteken te bekijken. . Het zal geen verrassing zijn dat mijn hoofd op dat moment al ernstig in de drukte verzeild was geraakt. Ongeluk gehad zonder iets door te hebben, moeders die wat om handen heeft gehad en me niet verteld heeft. What's going on!

Ik besluit om de heren maar gelijk binnen te laten want de buurt gaat natuurlijk al snel meekijken om te achterhalen wat voor crimineel er toch in hun midden woont.
Een van de agenten vraagt me in de woonkamer of ik op een bepaalde datum op die en die plek ben geweest met de auto? Na een korte pijniging van de hersenen moest ik dit beamen. Ja daar ben ik geweest inderdaad, hoezo?

Deze auto is daar gesignaleerd en aangegeven vanwege

Kinderen en google accounts

Ik zou gisteren even een app installeren op de jongeman van bijna 12 zijn gsm. Wordt er nog even tussendoor een geboortedatum gevraagd en na het invoeren krijg ik binnen een seconde te lezen dat het account geblokkeerd is.
Direct ga ik checken en al snel kom ik er achter wat het probleem is.

Door de huidige regelgeving vanuit Den Haag en Brussel ( EU ) is Google zelf streng gaan controleren of kinderen onder de 13 illegaal een account voeren. Nu is het leuke dat 99% van de bevolking niet weet dat een kind van onder de 13 niet zelfstandig een account mag voeren en zelfs bijvoorbeeld derhalve geen youtube kanaal mag hebben. Dit zijn allemaal illegale online activiteiten volgens de wet.

Een dagje Aviodrome en vliegangst perikelen

     Sedert jaar en dag ben ik de trotse eigenaar van een welbekend fenomeen luisterend naar de naam aviofobie. Deze staat beter bekend als vliegangst. Nog nooit de aandrang gehad om een vliegtuig in te stappen of de eerste gedachten leidden al tot een oplopende reactie vanuit mijn lijf die me weldra deed besluiten om alles maar weer te parkeren en kijken welke mooie autoroutes er wel niet zijn in de wereld.

Tot een aantal jaren geleden toen ik zwichtte voor de kreet om eens in het reuzenrad te gaan op de TT kermis. Papa werd toen erg stoer bevonden. Tijdens de treinreizen die Erryn en ik maken is er vaak een tussenstop op Schiphol en even zovaak de opmerking dat hij ook graag vliegen wil. Tot begin dit jaar deze genegeerd maar in het diepste van mijn brein is er iets gaan broeden.
In mei dit jaar vatte ik het plan op om naar het Aviodrome te gaan en een tochtje te gaan maken om een grote wens uit te laten komen en ik mezelf te verlossen van een angst. Tot een dag van te voren was ik vol

Blackbird

     Sommige nummers zijn mooi en draai je met enige regelmaat omdat ze ergens op CD staan of je draait het hele album, maar een bijzondere lading hebben ze dan niet.
Blackbird singing in the dead of night, en elke muziekliefhebber weet welk nummer dit is. Toch?

Toen de kleine man in december 2006 ter wereld kwam waren er logischerwijs momenten van huilen, onrust en andere tekenen van ongenoegen. Als vader kon ik dan tijden met hem in de armen door het huis heen drentelen. Op en neer, heen en weer en rustig toezingen en spreken. Alles om de ontspanning er in te krijgen.
Op een vrijdagochtend tijdens dit drentelen kwam opeens Blackbird voorbij  en zing zachtjes mee en de spreekwoordelijke oren werden gespitst. Ik bemerk aandacht die vervolgens ook weer wegebt. Zet even later nog een keer Blackbird op en gelijk was de interesse er weer en nu met langere aandacht gelijktijdig gevolgd door rust in het kleine lijfje. Een volgende keer het zelfde gedaan met zelfde resultaten. Een "ons liedje" is geboren en dat maakt me blij en trots.
Heel vaak en zolang ik hem lang kon tillen  in mijn armen dit nummer mogen draaien of alleen al neuriën om hem te plezieren.

Tijdens de eerste jaren een bekend repertoire in muziek opgebouwd en dan langzaam door andere interesses in muziek verdwijnt dit nummer uit de jukebox van het leven.  Maar dan op  een ochtend

Badr een Kosovaarse illusie

        Badr  is een jongen uit Kosovo die op een dag er op uit gestuurd werd om iets op te halen uit de grote stad. Vanwege de oorlog en het niet breed hebben was het gebruiken van de benenwagen het meest gangbare vervoersmiddel voor hem. Daarom toog hij op die dag ook te voet naar de grote stad toe.  Badr leefde al in een wonderlijke wereld want een goed begrip had hij er niet van ook al kon hij soms verbluffende inzichten tentoonspreiden.  Maar deze dag zou heel anders aflopen dan hij was begonnen. Bij huiswaarts keren zag Badr van een afstandje al rookpluimen en eenmaal in het dal aangekomen zag hij dat het dorp waar hij woonde volledig in brand stond. Overal lagen bebloede lichamen en de meesten gaven al geen blijk meer van leven. Zijn ouderlijk huis stond in lichterlaaie en er lagen bij het huis menselijke verbrande overblijfselen die naar hij aannam van zijn familie waren. Hier waren de Servische monsters geweest om een genocide te plegen op de moslimgemeenschap in dit van oudsher Albanese dorp. Naar wat Fatma kon handelen was hier niets meer te doen voor hem en hij is weggerend uit angst voor de Servische milities die nog terug zouden kunnen komen. Het op een rennen zetten net als Forrest Gump was zijn reactie en hij is die nacht doorgelopen naar een Rode Kruis post bij de Albanese grens. 

Uitkeringsfraude bij het UWV

      Ik beschrijf ergens het najaar 2003. Mijn leven als uitzendkracht in de zorg verliep over rozen van een prachtige kwaliteit. Werk in overvloed en alle narigheid van een burn-out achter me gelaten. Werkweken van tegen de 60 uur niet onoverkomenlijk en waarschuwingen van thuisfront in de wind geslagen. Mijn roeping gevonden en roept me continue. Ben de zorg en zijn hulpbehoevende menschen ter wille.

En dan op een ochtend valt er een brief op de mat van het UWV. Ik maak hem open in de veronderstelling dat het een verrekening ergenss van zal zijn. Zit nog met mijn oude uren van werkgever in de Telecom en wat ik mag bijverdienen eer ik gekeurd ga worden voor de WAO. Niet dat ik daar op aanstuur maar zonder contract bij toekomstige werkgever blijf ik liever nog bij de failliete inboedel van de oude horen.

Groot worden mijn ogen wanneer ik lees dat er onvolkomenheden zijn in mijn registratie die ik heb ingediend bij het UWV voor mijn uitkering. Ik snap er direct niets van en als aardige geste hoef ik pas een week later als verdachte pas ten tonele te verschijnen. Iets met stress en doemscenario's.