Zelden zal ik me zo handelingsverlegen gevoeld hebben tijdens een crisisopvang van een jongedame als ergens in 2005. De afdeling waar ik werkte transformeerde net naar een crisisplek van "formaat".
Een jongedame genaamd Ingrid ( gefingeerd natuurlijk ) kwam voor een crisisperiode van 6 weken bij ons. Op andere plekken konden ze niets met haar beginnen dus dat beloofde wat.
Diagnose buiten de verstandelijke beperking op dat moment een psychose.
Vanaf minuut 1 dat ze in haar tijdelijke kamer was is ze begonnen met gillen, schreeuwen en vooral panisch reageren op iedereen die bij haar binnenkwam. Eten werd naar begeleiding gegooid, kleren werden niet aangehouden en plas en ontlasting kwam daar waar het niet hoorde en dan vaak op haar eigen lijf.
Een letterlijke helpende of zelfs dwingende hand aanbieden maakte continue de situatie erger.
Het enige wat hielp bij haar was een zeer goede les voor mij in alle jaren tot nu toe.
Stil zitten en niets zeggen.
Na alle pogingen van mij en collega's bleek opeens dat dit enigszins hielp. In koppeltjes werkten we de dienst door, de een voor een uur naar binnen toe en dan de ander weer ter aflossing. Dit om het mentaal dragelijk voor ons zelf maken.
Tijdens een dienst zat ik mijn tijd uit en merkte dat dat Ingrid langzaam rustiger werd, ze lag rustig op de grond maar hield me nauwlettend in de gaten. Elke kleine beweging veroorzaakte wel weer een schrikreactie bij haar.
Rustig tegen haar praten mocht en zo kon het lukken dat ze na langzaam aansporen onder de douche ging. Aankleden lukte niet en heb dat maar gelaten. Ze sprak ook een iets tegen me maar echt houvast kreeg ik niet.
Dit was na de derde dag.
De volgende dag bij de overdracht vernam ik dat ze in de ochtend ook weer onder de douche geweest was en nu had ze een nachtjapon aangedaan. Ouders kwamen langs volgens afspraak en na veel boosheid en nog veel meer verdriet van deze mensen over ons heen te laten gaan konden we in een mooi gesprek komen. Al snel werd ons duidelijk dat we helemaal op het verkeerde spoor zaten met Ingrid. Er was kortgeleden sprake geweest van ernstig misbruik bij haar en na een neerwaartse spiraal was ze in deze psychose verzeild geraakt. Deze informatie had ons helaas niet bereikt vanuit haar vorige instelling.
En dan kom je op een plek terecht waar een aantal grote kerels werken, logisch is dan dat je in nog grotere mate panische fenomenen laat zien. Het medelijden werd wel groter vanuit mij herinner ik me. Wat hebben we je al dagen bang gemaakt door er alleen maar te zijn.
Ben de dienst ingegaan en Ingrid lag op bed, schrok op toen ze mij zag en wou al de douche invluchten. Maar toch bleef ze liggen en ik ben op de grond gaan zitten in de hoek. Wat was ik blij dat er toch net gedweild was. Heb naar de grond gestaard, na een half uur gevochten met Klaas Vaak want dit wou me lelijk te pakken nemen. Na twee uur dromen, denken, peinzen heb ik gevraagd of ze wou eten. Wil Ingrid een broodje en het antwoord was een angstig ja. ben rustig opgestaan en heb eten voor haar gehaald. Heb het bord op tafel gezet en ben wederom gaan zitten op dezelfde plek. Met mijn collega afgesproken dat ik dit deze dienst zolang als mogelijk ging doen. Na het eten lukte het zowaar om haar weer te laten douchen en zelfs kleding aantrekken lukte, wel moest ik elke handeling gaan benoemen.
Succesje behaald en totaal uitgeput heb ik me af laten lossen en ben wat actievere dingen gaan doen.
De dagen erna met goede wetenschap onze kant, groeiend vertrouwen van Ingrid in ons "enge mannen zijnde " gaf een licht werkbare situatie weer. Aankleden ging beter, we mochten zelfs actief meehelpen, bij haar aan tafel zitten en hele simpele gesprekjes.
Na twee weken draaide ik een vroege dienst en Ingrid was prima te spreken, we hadden een klein stukje gewandeld en ze had zowaar zin om een kleur activiteit te doen. Heb haar papier gegeven en wat kleurstiften en ben er uitgestapt. Ben op de gang gaan zitten en heb zitten wachten tot ik weer rumoer ging horen. Eenmaal zover ben ik weer naar binnen gegaan en ik zag direct een tekening liggen.
Ik zag veel zwart en rood en een felle gele vlek. Heb aan Ingrid gevraagd wat ze getekend had en het antwoord overrompelde me.
Alles is zwart en rood geweest maar de zon begint al weer een beetje te schijnen en daar wil ik heen. Heb haar een dik compliment gegeven maar toch gevraagd naar het hoe en waarom.
Heb een verhaaltje te horen gekregen omdat het wel heel duister voor haar was geweest maar ze merkte dat het dieptepunt geweest was. De zon, daar wil ik weer heen!
Ben de kamer uitgelopen en eenmaal op de groep zag een collega de emoties bij mij en vroeg wat er was. Op mijn eigen warrige manier vertelde ik het verhaal wat me overkomen was zojuist en heb mijn eveneens geëmotioneerde collega een high five gegeven. Tjakka dit hebben we weer geflikt. De week er op zijn we gaan verder bouwen en na een verblijf van 5 weken is Ingrid weer naar haar oude woning gegaan.
De kerst erop kwam ik op het werk en zie een kerstkaartje op het roosterbord hangen in de keuken.
Prettige kerst en bedankt voor alle goede zorgen, we zijn jullie dankbaar.
Groeten Ingrid en ouders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten