Met de handen in het haar

Zelden zal ik me zo handelingsverlegen gevoeld hebben tijdens een crisisopvang van een jongedame als ergens in 2005. De afdeling waar ik werkte transformeerde net naar een crisisplek van "formaat".
Een jongedame genaamd Ingrid ( gefingeerd natuurlijk ) kwam voor een crisisperiode van 6 weken bij ons. Op andere plekken konden ze niets met haar beginnen dus dat beloofde wat.
Diagnose buiten de verstandelijke beperking op dat moment een psychose.

Vanaf minuut 1 dat ze in haar tijdelijke kamer was is ze begonnen met gillen, schreeuwen en vooral panisch reageren op iedereen die bij haar binnenkwam. Eten werd naar begeleiding gegooid, kleren werden niet aangehouden en plas en ontlasting kwam daar waar het niet hoorde en dan vaak op haar eigen lijf.
Een letterlijke helpende of zelfs dwingende hand aanbieden maakte continue de situatie erger.

Het enige wat hielp bij haar was een zeer goede les voor mij in alle jaren tot nu toe.