Het leven als een telecom mannetje en nog nooit zo dicht bij held Fish geweest.

       

   

We schrijven het jaar 1998 en dan wel de 11 november, deze ochtend stond ik om 6.00 klaar bij de McDonalds in Assen om opgepikt te worden voor een rit naar Hilversum voor mijn nieuwe werkgever.
Mijn leven als werkloze was ten einde gekomen na 3 dagen.
Om nou te zeggen dat ik in een spraakzaam geheel beland was, nee het was een bijna oorverdovende stilte zelfs op een zacht geluid van de motor en radio na. het voorstellen was het rumoerigste tot Zwolle toe. In Zwolle weer mogen overstappen in een bedrijfswagen van de werkgever en dat werd al iets beter, er werd besproken waar we precies heen gingen en wat we er gingen doen. We gaan naar Roadrunner records toe en er wordt een data netwerk van 250 punten gemaakt. Het eerste interesseerde me, dat tweede niet. Ik zou het wel zien met dat netwerk, hoe moeilijk kan dat allemaal zijn was mijn idee. Dat dit nog zou uitdraaien op vrij lastige vraagstukken de komende jaren had ik nog niet door.
Maar het woordje records trok wel gelijk mijn interesse, ook al kende ik de club totaal niet.

Dagje blote voeten pad.....enerverend!

     En zo besluit je om er op uit te gaan voor een niet al te spannend uitje. Beetje over paden lopen, af en toe wat water, misschien een iets blubber gezien de laatste dagen toch wat hemelwater op het aardse was terecht gekomen.
Wat kan er gebeuren is dan de gedachte?
Het gevaar zit altijd in datgene wat je al verwacht maar waarvan je hoopt dat het niet zal gaan gebeuren.

Daarom dus lekker op weg naar het altijd mooie en rustieke Peebos, routeplanner natuurlijk aan want het gemak dient de mens nu eenmaal. Parkeerplaats liet gelijk zien

Er hangt een paardenhoofdstel aan de muur: Kilima Hawaiians

Zit ik vanmiddag rustig wat oude foto's uit de familie albums en dozen te scannen, kom ik opeens een getypt papier tegen met een in koeienletters geschreven, HERINNERING........
Benieuwd wat er zoal belangrijk is dat het het in capslock moet begin ik te lezen.

Melodie: Er hangt een paardehoofdstel aan de muur.

En ja, dan ben je me al bijna kwijt, waar gaat dit over is gelijk de overheersende gedachte, wat doet dit tussen de foto's en andere belangrijke documenten? En de nieuwsgierigheid wint het

Race against cancer 2019

    Vanochtend om 10 uur op uitnodiging van Liedeke en Lars mee naar het TT circuit getogen om deel te nemen aan de race against cancer dag. De stichting Against Cancer is de organisator van dit evenement wat dit jaar voor de 15 maal zijn momentum kreeg.

Oriënteren is altijd het eerste wat je moet doen en zo wij ook met z'n vijfjes. Wat gaan we eerst doen, wat is spectaculair. Programma boekje uit het hoofd leren niet te doen. 

Monika zette als eerste voet in een echte Lotus sportwagen, Erryn in een Porsche ( nog wat ) en ik had me nog niet gezet tot een snelle ronde en wou degenen waar de dag voor was niet dwarsbomen met mijn ego in een sportscar.. En dat zijn kinderen en gezin met kanker of zoals in ons geval

Talk Talk een klein maar enerverend oeuvre: Overlijden Mark Hollis

Mark Hollis ( wie kent hem niet ) en zijn mannen waren zo rond het midden van de jaren 80 vorige eeuw Britse bestsellers in de muziekwereld. Werden in den beginne nog aan de New Wave/ new romantic sector verbonden.  It's my life ( ja ja, niet door No Doubt geschreven ) Dum Dum Girl en het weergaloze Such a Shame waren indertijd top hits met een langer draagvlak dan de meeste nummers. 

Het album zelf heb ik indertijd niet geluisterd maar wel de 12"versie van Such a Shame van Pet Sheppibone grijs gedraaid op cassette. En langzaam raakte de groep bij mij al op de achtergrond en het derde album ( the colour of spring ) ging ondanks het prachtige Life is what you make it  geheel aan me voorbij. Gelukkig was er in de jaren 90 een kleine revival en werd op een feestje dit album tot het beste van de jaren 80 verklaard en heb ik een exemplaar gehaald uit de bieb en hem aandachtig beluisterd.

Een dagje Schiermonnikoog ( a perfect day )

     Wat gaan we morgen doen was het gesprek toen ik zondag thuiskwam van een vroege dienst. Iets met zee werd het al snel en al jaren zouden we naar een van de eilanden toe dus de keuze kwam al snel op Schiermonnikoog te liggen.
Afvaartijden check leerde dat de mooiste om 6.30 in de ochtend zou zijn, dan kunnen we ook mooi de zonsopgang zien opperde ik. De korte vreugde werd al snel eentje met lichte spijt. Dan moeten we om 5 uur al in de auto zitten met een duf hoofd volgepompt met koffie.

Ruzie maken met de printer en de e-tickets is een standaard riedeltje geloof ik en de stress werd nog even opgejaagd door dat de tickets niet meer inzetbaar waren op de afvaartijden, deze functie heeft de website van Wagenborg niet. Klein tipje voor een ieder: Maak eerst wel een account aan en koop tickets via de afvaartijden methode.

Schaatsen op het Alma Ata van het Noorden.

Steeds zie ik in gedachten weer mijn Mary, vloekend en vechtend gelijk een man.

Overal waar ze kwam schopte ze herrie, ze kon zeilen, zoals nu nog niemand kan. 

      In winterse perioden van goede vorst met een mooie laag ijs op het Alma Ata van het Noorden kon het gebeuren dat je in de avond getrakteerd werd op de klanken van Tom&Dick met hun nummer 1 hit uit begin jaren zeventig. Veel mensen wisten dan gelijk dat mijn vader de platenspeler had bediend en aanwezig was als baancommissaris van de ijsclub.
Ik wist dan ook gelijk dat ik me enigszins moest gaan gedragen want de directe controle was dan alom aanwezig. 

Sketches of a Childhood: De dodelijke sneeuwstorm van 1979

    Wat een weertje Buur.  Godeverdommen en meer van dit soort krachttermen vlogen in de rondte op een mooie ochtend in een ondergesneeuwd dorp. Buurman Jack was zijn huis aan het uitgraven vanuit een metershoog dak van sneeuw. Wij als familie stonden te kijken naar een palet van wit met een mooi dak en op de achtergrond een prachtig blauw in de lucht. 

Wat een vreselijke wind ging er tekeer een dag van te voren en wat een vreselijke hoeveelheid sneeuw lag er in de tuin en wat kwam er nog bij. 10cm lag er maar liefst en wat wou ik daar graag in spelen. Al snel de boodschap dat het koud was en het was beter om niet buiten te gaan. Er werd via Radio Friesland gesproken over meters sneeuw en die zag ik uit het keukenraam niet. Helaas. Al snel en hoe en wat weet ik niet werd me duidelijk dat er toch een bijzonder iets aan de hand was. Het waaide, het vroor, het sneeuwde en dat is voor niemand goed. Kortom het land was in paniek en de familie was in lichtelijke onbalans.

Sneeuwpret en onderkoeling

Wat een sneeuwpret in het land en vooral paniek onder vervoerders en aanverwante bedrijven. Recordfiles omdat we zo in de paniek worden geschoten door de ANWB, KNMI en alle media die zo op de paniek gaan zitten dat de file een logisch vervolg is.

Ook ik ben in paniek wanneer de sneeuw zich gaat melden maar dan juist om er volop van te gaan genieten. Lekker het bos in in de avond en genieten van het ruime zicht wat je dan hebt door het terugkaatsende licht op de sneeuw. Ja blij-panisch mag je het wel noemen.

Dinsdagavond toen er al nog geen 1 cm sneeuw lag zijn big boy en ik al op pad gegaan met de moderne sleetjes. Vriend Lars zou ook gaan komen sleeën.
Een kleine domper toch wel, toen de bult in het Lariksbos toch groen was gebleven maar naast me klonk een enthousiasme en het rennen en glijden nam een aanvang. De sneeuw liet zich toch mooi gebruiken.