Mark Hollis ( wie kent hem niet ) en zijn mannen waren zo rond het midden van de jaren 80 vorige eeuw Britse bestsellers in de muziekwereld. Werden in den beginne nog aan de New Wave/ new romantic sector verbonden. It's my life ( ja ja, niet door No Doubt geschreven ) Dum Dum Girl en het weergaloze Such a Shame waren indertijd top hits met een langer draagvlak dan de meeste nummers.
Het album zelf heb ik indertijd niet geluisterd maar wel de 12"versie van Such a Shame van Pet Sheppibone grijs gedraaid op cassette. En langzaam raakte de groep bij mij al op de achtergrond en het derde album ( the colour of spring ) ging ondanks het prachtige Life is what you make it geheel aan me voorbij. Gelukkig was er in de jaren 90 een kleine revival en werd op een feestje dit album tot het beste van de jaren 80 verklaard en heb ik een exemplaar gehaald uit de bieb en hem aandachtig beluisterd.
Mwoah was de gedachte toen ik de rest van de albums ook beluisterd had, en zo blijft het weer op de plank liggen.Het solo album van het genie Mark Hollis kon me al helemaal niet beroeren en in de hoek gezet onder de noemer, "Indien noodzaak om depri te worden deze luisteren aub.".
En een kleine 20 jaar later en we schrijven al het jaar 2017 draai ik tijdens een rondje fietsen het album It's my life en het was swingen geblazen op de fiets. En al snel volgen de andere albums en werd ik gedwongen om me te verdiepen. Razendknap gemaakt met niet al te simpele keuzes en via enig leeswerk kon ik me laten meevoeren in de evolutie van de super-band zoals ik ze nu al durf te noemen.
It's my Life een album met enorm hit potentie die goed in de markt gezet is door de maatschappij. 3 grote hits op 1 album kwam toen ook al niet heel vaak voor.
The Colour of spring een album dat langzaam groeit maar het moeilijk heeft door het conflict door trouw te blijven aan de maatschappij en de eigen wil die de band begon te kenmerken.
Spirit of Eden het album waar de platen maatschappij absoluut niet blij mee was maar die muzikaal( Avant-Garde ) gezien het meest interessant is achteraf. De ene na de andere parel druipt van Spotify zo mijn koptelefoon in.
Een prachtig drieluik waarin ontwikkeling centraal stond en de heren bij de laatste al wisten dat het een soort Waterloo zou worden want totaal niet succes gericht op dat moment. Recensenten onnoemelijk blij er om natuurlijk want kwaliteit kwam boven drijven.
Het waterloo werd uiteindelijk gevonden een CD later die van mindere kwaliteit( wel enorm goed ) zou blijken te zijn. Te zeer gezocht naar nog meer een verdiepend geluid en de heren vonden elkaar niet meer en zo blies toch na 10 jaar succes de band de aftocht.
En waar niemand rekening mee kon houden is dat bandleider Mark Hollis besloot om alles en iedereen een gigantische trap na te gaan geven en is in alle rust zijn Magnum Opus gaan maken. Waar ik het eerst als deprimerend kwalificeerde durf ik het nu onder te vangen met meesterlijk. Een emotionele rondreis in een landschap van geluiden.
Mark Hollis besloot gelijk om zich terug te trekken uit de businnes en tot aan de dag van vandaag houdt hij woord en ik begin te hopen op dat zijn bloed ook daar zal gaan kruipen.........
The Colour of spring een album dat langzaam groeit maar het moeilijk heeft door het conflict door trouw te blijven aan de maatschappij en de eigen wil die de band begon te kenmerken.
Spirit of Eden het album waar de platen maatschappij absoluut niet blij mee was maar die muzikaal( Avant-Garde ) gezien het meest interessant is achteraf. De ene na de andere parel druipt van Spotify zo mijn koptelefoon in.
Een prachtig drieluik waarin ontwikkeling centraal stond en de heren bij de laatste al wisten dat het een soort Waterloo zou worden want totaal niet succes gericht op dat moment. Recensenten onnoemelijk blij er om natuurlijk want kwaliteit kwam boven drijven.
Het waterloo werd uiteindelijk gevonden een CD later die van mindere kwaliteit( wel enorm goed ) zou blijken te zijn. Te zeer gezocht naar nog meer een verdiepend geluid en de heren vonden elkaar niet meer en zo blies toch na 10 jaar succes de band de aftocht.
En waar niemand rekening mee kon houden is dat bandleider Mark Hollis besloot om alles en iedereen een gigantische trap na te gaan geven en is in alle rust zijn Magnum Opus gaan maken. Waar ik het eerst als deprimerend kwalificeerde durf ik het nu onder te vangen met meesterlijk. Een emotionele rondreis in een landschap van geluiden.
Mark Hollis besloot gelijk om zich terug te trekken uit de businnes en tot aan de dag van vandaag houdt hij woord en ik begin te hopen op dat zijn bloed ook daar zal gaan kruipen.........
Update 25 februari 2019. Het bloed zal nimmer meer kruipen gaan begrijp ik wanneer ik op een overlijdensbericht wordt gewezen. Mark Hollis is overleden op 64 jarige leeftijd. Een nieuw muzikaal epistel zal niet meer van zijn hand verschijnen gaan. Zoals de stilte begon op zijn solo album, zo zal de stilte van zijn verscheiden niet verstild worden.
Hieronder voor de durfallen het soloalbum van Mark Hollis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten