Race against cancer 2019

    Vanochtend om 10 uur op uitnodiging van Liedeke en Lars mee naar het TT circuit getogen om deel te nemen aan de race against cancer dag. De stichting Against Cancer is de organisator van dit evenement wat dit jaar voor de 15 maal zijn momentum kreeg.

Oriënteren is altijd het eerste wat je moet doen en zo wij ook met z'n vijfjes. Wat gaan we eerst doen, wat is spectaculair. Programma boekje uit het hoofd leren niet te doen. 

Monika zette als eerste voet in een echte Lotus sportwagen, Erryn in een Porsche ( nog wat ) en ik had me nog niet gezet tot een snelle ronde en wou degenen waar de dag voor was niet dwarsbomen met mijn ego in een sportscar.. En dat zijn kinderen en gezin met kanker of zoals in ons geval
als gezin die deze vreselijke ziekte van zeer nabij hebben meegemaakt en daarom mee mochten vandaag.

Erryn wou al snel gaan motorrijden en meneer kon mooi genieten van een spectaculaire rit in een zwetend pak achterop een ware buikschuiver over de baan.. Ook mooi om te zien dat het lopen in zo'n pak automatisch al zorgt voor een grappig hupje bij elke stap. Niet alleen bij hem maar bij alle kinderen die zich achterop een tweewieler durfde te wagen. 

Patatje, broodje, koppie thee en goodie bags en wat al niet meer was keurig verzorgd gedurende deze dag en na de regenpauze keken we verder, wat nu! Oh laten we met de trikes gaan gaan. Lekker met je harses in de wind en hopen dat je er niet af pleurt. Of iets van die strekking en zo gezegd zo gedaan een mooie ronde op deze toch wel heftige apparaten vind ik zelf. 

     En toen werd het langzaam tijd voor een aaneenritsing van hoogtepunten. Bij de taxi standplaats reden allerlei grote zwarte wagens  af en aan, eentje was wel interessant. Groot zwart en mysterieus en opeens werd me duidelijk wat de herkomst was. Die auto is van George Michael geweest. Yeah right was mijn eerste interne gedachte, dat zal wel weer. Maar eenmaal een blik er in was ik er in ieder geval van overtuigd dat kosten nog moeite waren gemoeid om de luxe er uit te laten springen. Ik geloofde de man op blote voeten al met zijn verhalen die in een onberispelijk stroom uit zijn mond kwamen. Auto is van George geweest en is voor 2 miljoen verbouwd. Alleen de audio koste al 2 ton. Ik wil mee zei mijn oude fan hart. Op de stoel zitten van mijn jeugd en popidool. Nadat eerst Erryn, Lars en Liedeke mee mochten rijden werd het uiteindelijk mijn tijd. Ik wist pijlsnel de juiste stoel te pakken en zat dus op de stoel waar George( voor intimi ) zijn tijd sleet tussen concerten door tijdens een Europese tour. De stoel masseerde me gelijk, een heel instrumentenpaneel naast me en wat controllers voor een Playstation. Een tv scherm wat op en neer kon, intercom, een veelheid aan kleine boxen en een spiegeltje aan het plafond. Ja ook hier vond de ijdelheid dus plaats.  De kletsmajoor bleef aanstekelijk zijn info spuien over mij en de overige meerijders. Deze mensen werden op hun eindpunt gebracht en toen was alleen mijn persoon nog aanwezig. Ik neem het er van maar dit duurde niet lang. Wil jij soms een stukkie rijden dreunde opeens mijn gehoorgang binnen en in een reflex stamelde ik een Ja, dat wil ik wel. En zo zit je opeens in een auto van formaat met popgeschiedenis en voor het eerst in mijn leven trap ik een Ford Excursion XLT V10/6.8l wagen op zijn staart na een rustig begin. Dit spektakel noem ik dan weer geen zinloos geweld op het gebruik van 1 op 2 na dan. Dat kan wel iets minder, maar lijkt wel nodig om iemand van dit statuur te vervoeren en te beveiligen. Of zo dan hé!

En dan de waarheid onder ogen zien dat de emotie toch wel erg aan de oppervlakte kwam tijdens deze gehele rit. Zelf de auto rijden van mijn idool van de jaren 80. Mijn hemel. 

Mooie ervaring nog was de vering die continue zorgt dat de auto recht blijft rijden, speciale constructie die ook erg veel centjes heeft gekost werd me verzekerd. 

De man bedankt voor deze ervaring en de reactie was in de trant dat het zo mooi is om mensen te laten genieten. 

En dan op zoek naar de volgende thrillseeker en die werd gevonden in een BMW M2 die Erryn en mij met een vaartje van rond de 200 over het circuit wist heen te jakkeren. En ja, een bocht ging ergens met 160 km per uur. Ik rechts zittend en mijn maag keurig op de linker plek door die G krachten, overdrijfmodus weer uit,  en een onstpannen pratende man verder over zijn komende race met een Donkervoort. Daar zijn dus ook al races voor besefte ik me. 

    En zo bleven we uiteindelijk met zijn beiden over en kwamen we terecht op de Witterhaar en kregen we een ritje in het zand voorgeschoteld in een VW 4WD van de landmacht. Wist ik veel dat dit ruig ging worden. Snelheden van 60 tot 95 km heb ik tijdens deze ritten gezien door dikke en vooral diepe sporen. Ja ik ben speciaal getraind om zo te rijden was het antwoord op mijn vraag of hij dit vaker doet. Wat zou ik gedaan hebben wanneer het antwoord was geweest dat hij vandaag voor de eerste keer de autosleutels in zijn handen had gehad. 

Papa gaan we ook nog in die trucks rijden. Ehhh tuurlijk jongen was mijn reactie en mijn innerlijke stem schreeuwde, nee, nee, nee, nee. Maar blij dat ik het gedaan en dit was het wachten ook weer waard. Nu weten we hoe Paris Dakar voelt in een Race truck van van Velsen Rallysport  die 100 km haalde al stuiterend en schuddend.

Nog even 2 rondes met de landmacht en dit voortdurend spektakel kwam ten einde en zijn we opgehaald door Monika.