Mijn leven als werkloze was ten einde gekomen na 3 dagen.
Om nou te zeggen dat ik in een spraakzaam geheel beland was, nee het was een bijna oorverdovende stilte zelfs op een zacht geluid van de motor en radio na. het voorstellen was het rumoerigste tot Zwolle toe. In Zwolle weer mogen overstappen in een bedrijfswagen van de werkgever en dat werd al iets beter, er werd besproken waar we precies heen gingen en wat we er gingen doen. We gaan naar Roadrunner records toe en er wordt een data netwerk van 250 punten gemaakt. Het eerste interesseerde me, dat tweede niet. Ik zou het wel zien met dat netwerk, hoe moeilijk kan dat allemaal zijn was mijn idee. Dat dit nog zou uitdraaien op vrij lastige vraagstukken de komende jaren had ik nog niet door.
Maar het woordje records trok wel gelijk mijn interesse, ook al kende ik de club totaal niet.
Nu gaan sommigen misschien zeggen dat ik dat als wandelende pop-encyclopedie toch zou moeten weten, yeah i know, maar de maatschappijen waren mijn onderdeel niet.
Na een lange rustige rit waar ik naar mijn gevoel toch nog een dutje gedaan had stond ik opeens voor een groot vierkant pand van 4 hoog in Hilversum met mijn eigen gereedschap-setje. Eenmaal binnen en daar een kop koffie genuttigd te hebben kregen we een rondleiding bij de werkzaamheden langs. Kaarten met vage cijfers en kleurige lijnen en langzaam werd me duidelijk dat het een plattegrond was waar werkplekken en aansluitpunten op vermeld stonden en daarbij hoe de kabels via het plafond en wandgoten getrokken moesten worden. Interessant hoor!
Ik was geïnteresseerd in datgene wat er buiten de werkzaamheden in dit pand aanwezig was, zou ik popsterren of legendarische rockers te zien krijgen.
In de 3 weken dat ik hier werkzaam was heb ik geen enkele popster mogen ontmoeten en legendarische rockers waren ook niet in het blikveld te aanschouwen geweest.
Na een aantal dagen wel een goed gesprek ( eufemisme ) met de man die het daar intern begeleidde. In het groepsproces tot dan toe was ik nogal een stille. Ene Patrick W uit Assen had het hoogste woord de hele tijd en daar stoorde ik me dan de hele tijd aan. Maar gesprekken gaan soms opeens over zaken die me raken en zo kwam het dat het over Roadrunner records zelf ging en de beste man ( vanaf nu Harry ) pruttelde dat het een aard had over metal bands en dance acts die Roadrunner rijk was, en dat zijn bands die niet mijn interesse hebben.
En ik ben blij dat ik er zelf voor heb mogen zorgen dat een persoonlijke held van me vorige week bij ons een contract getekend heeft zei hij, en op mijn vraag wie dat dan wel niet mag zijn was het antwoord die me tot stilte kreeg. Fish hebben we onder contract maar die kennen jullie vast niet.
Het ratelapparaat dat in me huist sloeg op tilt en deed waar het goed in is, hoezo niet kennen..... iets met zanger van Marillion, Kayleigh, Jesters Tear, Incommunicado, Chelsea monday en nog meer feitjes braakte ik uit en Harry keek me spontaan blij aan. Nu bleek al snel dat het hele management van Roadrunner records het niet eens was met het contracteren van Fish maar het aandringen van er toch voor gezorgd had.
Mijn dochter van 13 jaar heet Kayleigh vertelde de beste man en dat vond ik dan al weer een iets te ver gaan om je kind te vernoemen, maar ach ik speelde in die tijd om Jari als mijn favo kind naam te claimen.
Prachtige gesprekken ontsponnen zich tussen ons en opeens had Jan het hoogste woord van de monteursgroep in Hilversum van het legendarische Holland Telematica B.V..
Kom eens mee was het op een ochtend en gedwee liep ik mee met vriend Harry en keek op zijn aanraden in een kast vol met cd's. Ik keek zomaar tegen een rij cd's aan van mijn held Fish en ik mocht ze allemaal hebben ook. Allemaal cd's van nieuwe persing en weet ik het wat. Gelukkiger kon je me op dat moment niet maken denk ik en glimlachend om de nieuwe voorraad in een wit markt-tasje heb ik die dag mijn taak volbracht. Kabels sleuren en kijken hoe ze afgemonteerd moeten worden, dat was mijn dagelijkse taak geworden in die tijd.
Maar dit had ik binnen.
De klus was af en nog eenmaal mocht ik samen met collega Gerard in de kasten kijken. Zoek maar wat uit jongens en mijn grijpgrage handjes gingen al door de cd's heen, wat ken ik en wat lijkt me interessant was al genoeg om weer iets in een zak te laten verdwijnen. Wat een buitenkansen al deze cd's. Heb ze alleen niet vaak beluisterd verder want of het was te hard en rommelig of van een te moderne snit.
Na drie mooie weken zat het netwerk er in en kon ik reeds uitkijken naar een tijdelijk contract want kabelstrekken leek wel een talent van me te zijn, Jan had weer werk. Wat ik precies gedaan had wist ik nog niet maar de komende 4 jaar zou me dat wel duidelijk worden.
Nog eenmaal terug moeten komen bij Roadrunner records om iets op te lossen en mijn grote vriend Harry was er ook weer. Kom eens mee en wederom gedwee liep ik mee. Kast ging weer open en hij pakte een CD en gaf me deze. Niet over praten zei hij want komt pas over 4 weken uit. Jij bent de eerste die hem heeft ......... en ik als Jan uit Assen voelde zich net als een spion die net een gigantisch staatsgeheim had ontdekt bij de vijand.
En ik had tenminste een baan wat me de komende jaren nog op vele leuke plekken zou brengen.
Maar dat zijn verhalen voor een andere keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten