Wachten op en dan kan ik gaan slapen

Vroeger als ventje waren er strenge naar op bed regels en dat vond ik net als ieder kind maar stom, bespottelijk en zeer onterecht. Waarom moet ik mijn dag al afsluiten terwijl het leukste en gezelligste deel van de dag bezig is. Na Pinokkio of zo was het al snel, naar bed toe en met een verjaardag wanneer de grootste lol nog moest komen moest ik al naar boven afdruipen.
Nog een tijd wakker en proberen mee te krijgen wat er onder mijn bed een verdieping lager allemaal besproken en vooral gelachen werd.

De drievoudige R was nog niet aan mij besteed.

Maar wat ik wel deed was wanneer ik bed lag nog even stiekem lezen en vaak wanneer mijn vader een late dienst had de slaap uitstellen tot het moment dat ik om 22.10  een kuchend geluid hoorde of het tuinhek hoorde klapperen en wist dat hij thuis gekomen was. Dan was mijn plaatje van veiligheid weer compleet en kon ik rustig gaan slapen.
Hoe mooi is het dan tegenwoordig om te ervaren dat wanneer ik thuiskom na een late dienst ik in de meeste gevallen direct naar boven kan gaan. Hoi papa is vaak wat ik al hoor wanneer ik de jas ophang. Naar boven, een zoen op het voorhoofd, hoe is het, lekker slapen gaan en een Love Ya en oarnt moan er achteraan en de ogen in het half duister vallen al dicht. Papa is thuis, het plaatje is weer compleet, ik kan veilig gaan slapen.

History is repeating en dat maakt me gelukkig en bevestigend dat het tuinpad van mijn vader ook zijn zoon is gaan gelden.