Sedert jaar en dag ben ik de trotse eigenaar van een welbekend fenomeen luisterend naar de naam aviofobie. Deze staat beter bekend als vliegangst. Nog nooit de aandrang gehad om een vliegtuig in te stappen of de eerste gedachten leidden al tot een oplopende reactie vanuit mijn lijf die me weldra deed besluiten om alles maar weer te parkeren en kijken welke mooie autoroutes er wel niet zijn in de wereld.
Tot een aantal jaren geleden toen ik zwichtte voor de kreet om eens in het reuzenrad te gaan op de TT kermis. Papa werd toen erg stoer bevonden. Tijdens de treinreizen die Erryn en ik maken is er vaak een tussenstop op Schiphol en even zovaak de opmerking dat hij ook graag vliegen wil. Tot begin dit jaar deze genegeerd maar in het diepste van mijn brein is er iets gaan broeden.
In mei dit jaar vatte ik het plan op om naar het Aviodrome te gaan en een tochtje te gaan maken om een grote wens uit te laten komen en ik mezelf te verlossen van een angst. Tot een dag van te voren was ik vol
goede moed om de lucht in te gaan maar de spanning en stress werd bij voorbaat al te hoog. We zijn niet gegaan, dit zonder zijn medeweten gelukkig. Niemand gefaald en niemand iets gemist maar wel een mooie dag in Rotterdam gehad. Scheepvaartmuseum, wel zo veilig.
Tot eergisteren kwam het af en toe in mijn hoofd langs en ik bemerkte dat het meer rust had. De soort en met zelf cognitieve therapie zet zoden aan de dijk. En het vooruitzicht van mooi weer, een vrij weekend, en een naderende operatie deed me besluiten om de prijs van de Postcode loterij in te gaan wisselen. Tickets Aviodrome besteld en alle angstbeelden geparkeerd. Ga niet kijken, ga niet reserveren, ga niet mailen allemaal stress. We gaan lekker vliegtuiggeschiedenis bewonderen. Ook mooi toch?
Vanochtend om half tien in de auto gestapt en iets voor elven stonden we in het Aviodrome voor een leuke en wat naar later bleek een zeer spannende dag. Beginnend met de gebroeders Wright en hun plane for one day fame naar Fokker, het ontstaan van Schiphol en alle oorlogen belanden we uiteindelijk buiten bij de grote vliegtuigen. Kijk zegt Erryn, er stijgen ook vliegtuigen op. Ik kijk en alsof mijn innerlijke barrière geslecht wordt maak ik ruimte voor het plan van eerder dit jaar. Ik bedenk me dat de stress tijd nu een stuk korter is en ik deze mogelijk kan pareren. Ik zie in de verte ( nah ja een meter of 150 ) een hangaar met daarvoor een kantoorunit. Ik besluit via een omweg hier heen te gaan. Zie op de kaart dat de hangaar te bezoeken is en er staan vliegtuigen naast. Genoeg smoezen dus. En ja hoor er staat "Rondvluchten" op het bord en wanneer we langslopen komt net een vrouw naar buiten toe die tegen haar reisgezelschap zegt dat het duur is maar er is wel plek voor vandaag nog. Mooi, weten we dat ook weer en ik negeer de eerste druppels zweet onder de oksels. De hangaar in en op de terugweg drentel ik precies voor de rondvluchtenkeet. Sta wat dom te lullen en maak ondertussen de beslissing. Yes or No!
En opeens wijs ik naar het bord en spreek de voor mij legendarische woorden uit. Of wil je dat doen?
Dat is duur zegt Erryn. Wil je dat doen? Zie opeens verbazing, twijfel, ongeloof en hoor "Papa ik begrijp je niet!".
Ik maak duidelijk dat ik voornemens ben om een vliegtuig in te stappen en de ogen worden groot en vooral blij en enthousiast. En hoppa naar binnen en snel de afspraak gemaakt dat we een uur later hier weer zijn om voor het eerst in ons leven met een vliegtuig Nederland vanuit een ander perspectief te gaan bekijken.
Eerst een plaspauze ingelast en gaan wachten op de 4D film Sky Mania. Toch nog even vragen hoe lang die film duurt want te lang is ook niet goed want er is iets belangrijks gaande. Dus bij de balie gaan wachten tot er tijd voor me was en het leuke gesprek naast me met een medewerker en een piloot gaan afluisteren. Iets over formulierendruk en opeens een legendarische zin. Joh ik heb toch geen zin in al die formulieren, onzin, veel te moeilijk, ik kan alleen maar zo'n stom ding besturen. Mijn ogen worden groot, ik leg een gevoelsplasje neer en reageer ik hierop, dit zijn bemoedigende woorden voor me. Ik sta op het punt om straks voor het eerst in mijn leven te gaan vliegen en dan hoor ik een stom ding besturen. Ik lach er direct bij om het drama af te vlakken maar het effect is er wel direct. Een excuus en of ik wel naar de film durf. Meneer zo is het niet bedoeld, ik vlieg al 15 jaar met dit toestel enzovoort. De vraag werd beantwoord met 20 minuten en na de film die ernstig tegenviel naar beider mening zijn we rustig naar de opstijgbaan gewandeld en ons weer gemeld bij de rondvluchtendesk.
Na het betalen van de prijs van 137 euro voor 2 personen een zucht vanuit me, een soort Point of no return was bereikt. Nu ook doorzetten. Het thuisfront ingelicht verder die me via de app al aan het ondersteunen was.
Vliegtuig landt en tijdens taxiën merk ik al op dat de piloot ook de man is die het maar een stom ding om te besturen vindt. Belangrijk voor me eigenlijk want herken het stukje cynisme er in. Al zolang dit kunstje doen maakt het voor het gevoel ook simpel en dus veilig.
Handje schudden en naar het vliegtuig toe. Nogmaals aangegeven wat mijn niet ervaringen zijn en welke domme angst er onder ligt. We krijgen een uitleg over hoe vliegen werkt en ondanks dat ik aangeef het principe te kennen, want de MAVO vroeger was niet voor domme kindertjes besteed, praat de beste man rustig door. Zijn manier om een dramaturg zoals ik op het gemak te stellen. Dit vliegtuig kan op 1 vleugel vliegen werd me wel verteld en dus de enige manier om neer te storten is zonder vleugels te komen. De remweg is 175 meter in nood en elk weiland in de omgeving is een landingsplek. Eenmaal op de achterbank nog eenmaal een besef dat het gebeuren gaat. Kramp in linkerbeen, ongemakkelijk lachend en mezelf prijzend om deze dappere stap. De baan op en dan opeens het volle gas er op en voor ik het wist verloor ik voor het eerst contact met moeder Aarde. De stijl ( niet naast me ) gegrepen, billen op slot, naar beneden kijken, de trillingen controleren, deze niet leuk vinden, GVD we zitten al hoog, oh nee nog maar 30 meter of zo, nog meer trillingen die eigenlijk zijn overgegaan in bonken, doorzetten maar Janneman, piloot doet het best goed, je hoeft hem niet aan te raken, Dit is vast al 500 meter en we gaan een iets rustiger vliegen, Ik wil eruit maar ik weet niet hoe( oké oké ander nummer ), een zware bonk en ik denk dat vliegtuig stuk is, de zon schijnt nog, een geel akker, een boerderij met kleine paardjes die in werkelijk groter dan mijn persoon zijn en plots valt me op dat ik redelijk rustig om me heen aan het kijken ben en foto's neem van de omgeving. Ik vlieg en het is niet erg meer dat ik geen controle heb over dit stuk verkeersdeelneming. En dan een bocht en een vleug paniek schiet door me heen, nee dit is een bocht dit is normaal en de kalmte keert terug. Op dat moment vond ik het zelf mooi hoe ik mezelf in cognitieve zin aan het rustig houden was wat uiteindelijk zorgde voor kalmte, dat weer opening bood voor het genieten. Hoe hoog zitten we nu? 300 meter was het antwoord en dat vond ik verbazingwekkend. Het leek allemaal zo dichtbij op dat moment wat ik zag. het werd een genieten wanneer het maar vooral rechtdoor ging
Biddinghuizen, Veluwemeer en de draai terug( die wel eng is ) en richting Lelystad airport.
Valt het mee is de vraag en ik geef aan het opstijgen niet leuk te hebben gevonden en al opzie tegen de landing. Keurig wordt me verteld hoe de landing gaat. Ik ga straks links en dan tweemaal rechts en we zakken ondertussen rustig tot we de baan weer raken. En zo geschiedde. Maar de bochten waren niet leuk en heb dit ook aangegeven. Dit werd beaamd dat de meeste mensen de bochten niet leuk vinden. Owh oké denk ik, geruststelling alom. En ja het landen is een schok maar niet eng.
William de piloot een hand gegeven en vanuit mijn diepste bedankt zijn we richting de restauratie gegaan. Even een broodje en vooral koffie. De evaluatie gaf aan dat we beiden het opstijgen als vervelend hebben ervaren en dat ik de bochten als vervelender heb ervaren. Maar mooi was het. Wat een ervaring!
En dan is daar de stormbaan en deze werd maar liefst twee keer gedaan. Vaker kon ook niet want bij laatste hindernis zag ik vanuit een ooghoek een vreemde manoeuvre. Een sprong van de ene naar de andere balk en zie een linkervoet wegkletsen van de bank wat resulteerde in een klap van jewelste tussen rug en balk. Een kermen, een onderdrukte vloek, herstellend vermogen, controlerende vragen en hatseflatse we gaan weer door. Maar de pijn toch groot en om 16:30 besloten om huiswaarts te gaan.
Een mooie dag, een mooi museum, mooie vlucht, mooie ervaring en een domme angst minder. I hope!
Mooiste herinnering aan deze dag: Dat jij zoveel voor me doet papa!
En dan op bed in de avond, een kus, een knuffel en nogmaals een dank je wel en ik zie een piepklein traantje. Daar hebben we het voor gedaan allemaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten