Bot in Vlieland

 

In de jaren 80 wil je als puber ook wel eens er op uit trekken zonder je ouders, een mooie mogelijkheid deed zich voor om met vriend Sander de boot in Harlingen op te stappen voor een tweeweekse reis naar het mooie Vlieland. Huisvesting was al geregeld want de oma van Sander woonde daar al jaren en had een mooie tent ter beschikking gesteld en zo hadden we een plek om het vertier op te zoeken. 

En vertier hebben we gehad kan ik achteraf zeggen. 

Natuurlijk vaak in de kroeg/disco geweest en veelal aan de bar gehangen. Mooie momenten naderhand om lekker op de dijk te zitten en te genieten van de lichtjes, de wind en zelfs op een avond de onweersbuien die aan de andere kant van de zee het Friese deel van het land teisterde. En we zaten heerlijk onderuit met een biertje en

een peukje te kijken. Indrukwekkend was het zeker te noemen. 

In de ochtend opstaan en gelijk aan de koffie en een broodje en vooral kletsen met oma. Een vriendelijke extraverte dame die me vooraf beschreven werd als een iets vreemd. Niets van gemerkt om eerlijk te zijn, een prachtige vrouw die zeer positief in het leven stond. Opa een kalme man die zelden de voorgrond zocht als de andere kant van de weegschaal die het huwelijk heet. Bijzonder nu ik het zo opschrijf me de geuren van het huis weer binnenvallen. De eerste kamer met de boekenkast die ook naar boeken rook intrigeerde me en in die twee weken heb ik er toch wel wat gelezen. I never promised you a rosegarden was de eerste en is me bijgebleven.  De tent die na een dikke regenbui last had van het weer en we de hele zooi de hele dag aan de lijn hebben moeten laten hangen. Wisselend succes en de rest van de vakantie was het slapen een muffe aangelegenheid. 

Op een dag komt er nog meer familie aanwaaien voor het jaarlijkse bezoek. Een plotse drukte van belang was het en voor ik het wist zat ik in een grote kano en wist niet meer welke waarschuwingen me ten deel waren gevallen. Oh ja, niet te ver de zee op, dan kom je in de stroom terecht en kom je haast niet meer aan land terug. Ach, zal wel een beetje meevallen en zo ver ben ik ook nog niet weg. Toch? Zonder iets te doen ging de kano erg hard richting het noorden en bij het bijsturen had ik al snel door dat de kano niet richting het westen wou gaan. Maar iets harder peddelen dan, geen resultaat. Nog harder peddelen en nu dwars op het water en wat ik ook deed dichter bij de kust kwam ik niet. Lichte paniek mede veroorzaakt door de familie op de dijk deed me het plan wijzigen en ben lichtje met de stroom schuin mee gaan sturen. En zomaar merkte ik dat ik uit de stroom kwam en richting de kust kon peddelen. En machtig avontuur die ik stoer afdeed als dat het leuk was. Dat ik bijna de kano vol gescheten had heb ik nimmer verteld. 

Ga je ook mee bot trappen werd me gevraagd. Natuurlijk wil ik dat en al snel op de fiets vroeg ik me af wat we gingen doen. De impulsieve geest had weer eens iets gedaan zonder over na te denken. De puber in optima forma. 

Wat gaan we eigenlijk doen vroeg ik toen we met de hele club de fietsen hadden gestald? We gaan bot vangen in de zee., Oh hoe doen we dat dan? We jagen de vissen op door in het water te gaan spartelen en dan springen ze op, vluchten en komen tegen het net aan en graven zich weer in. Daar gaan wij ze vangen! Oké dacht ik, een piece of cake. Tot mijn grote schrik en compleet tegen alles wat ik gewend was zag ik opeens blote mensen die badkleding aantrokken alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik als bevreesde puber had natuurlijk allang voor vertrek al de zwembroek aan gedaan.  

En zo begon de jacht en vol enthousiasme deed ik mee. Gek doen in het water is een koud kunstje en zoals eerder verteld was dit juist nodig om de vissen op te jagen en na een paar minuten zag ik dat we op ongeveer 50 meter van een groot net waren aangekomen die de sterke kerels al hadden gespannen en we werden halt geroepen. Ik zag her en der wat gespetter in het water en ik verwachte dat ik elk moment een schepnetje zou krijgen. De werkelijkheid zou iets anders worden. Ik zag de andere jagers, want dat waren we inmiddels, rustig maar resoluut stampen in het water en gingen langzaam vooruit. Opeens een schreeuw... ik heb er eentje, en ik zag iemand triomfantelijk met de handen en door het bukken kopje onder gaan en na een seconde kwam er een vis boven water. De beruchte platvis genaamd bot was gevangen en het werd me duidelijk. De vis wordt opgejaagd tot aan het net, kan niet verder en graaft zich in om dekking te zoeken. Het bot trappen houdt in dat je ze door middel van in het water trappen weer gaat voelen ondergegraven in het zand en dan kan je ze zo pakken. Vol goede moed kwam ik ook in beweging niet wetende wat het me zou brengen. Na een pas of 7 of 8 werd het me duidelijk. Het leefde opeens onder mijn linkervoet en van de schrik kwam ik een meter boven het water uit. Getuigen zullen zeggen dat ze niks vreemds aan me hebben gemerkt maar mijn ervaring was zo. Wat een vreselijk gevoel, je ziet niets en toch beweegt er van alles. Ik dacht aan alles wat leuk en wat me kon gaan motiveren. Nog een stap zetten in dit troebele water was vanaf dit moment en No Go. Doodeng was het maar na enige aanmoedigingen en ik neem aan wat meewarige blikken naar deze stoere puber ging ik verder. Nog een vis onder de poot maar na de vijfde keer bleef ik staan. Het vertrouwen was er, ik stond op een vis. Een platvis weliswaar die van nature al plat is en niet door mijn gewicht. En nu? Bukken en de vis onder de voet wegpakken en uit het water halen. Een trillende vis in mijn handen wat ik nog wel gewend was( als goed geoefende zoetwatervisser zijnde ) en mijn eerste bot kwam boven water. En dan is het een koud kunstje en de een na de ander werd geslachtofferd aan mijn instinct om de beste te willen worden. 

Na de grote jacht en het ritueel van omkleden en dus even naakt zijn te hebben aanschouwt werd me op de terugweg duidelijk dat een zwembroek aanhouden wel de schaamte gevoelens beperkt maar niet de eigen temperatuur. Zo'n slecht idee was dat uiteindelijk dus niet geweest.